«Οι γυναίκες του Παπαδιαμάντη»

Τιμώντας την Ημέρα της Γυναίκας την Παρασκευή 9 Μάρτη 2018, στο “Θέατρο Χώρα”

Η Επιτροπή Γραμμάτων & Τεχνών του Πολιτιστικού Κέντρου Εργαζομένων ΕΥΔΑΠ καλεί πρώτιστα τις συναδέλφισσες και μετά τους συναδέλφους, να παρακολουθήσουν την παράσταση «Οι γυναίκες του Παπαδιαμάντη», σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια, την Παρασκευή 9 Μάρτη 2018, στο “Θέατρο Χώρα” Αμοργού 20, Αθήνα, τηλ. 2108673945.

Ώρα έναρξης: 21:00
Ώρα προσέλευσης : 20:30
Τιμή εισιτηρίου
Μέλη: Δωρεάν
Μη μέλη : 12 €

Δηλώσεις συμμετοχής με ταυτόχρονη καταβολή του αντιτίμου του εισιτηρίου μέχρι Τετάρτη 28/02/2018 στους παρακάτω συναδέλφους:
Βάσω Καρέζου Περισσός τηλ: 210-214 4341
Χρυσούλα Αποστόλου Λαοδικείας τηλ: 210-749 5305
Θεοδώρα Θεοδώση Γαλατσίου τηλ: 210-214 4795
Ευαγγελία Λάμπρου Σατωβριάνδου τηλ: 210-749 5641

Παρακαλούμε σε περίπτωση ακύρωσης της συμμετοχής σας να μας ενημερώσετε έγκαιρα προκειμένου να καλυφθούν οι θέσεις από άτομα που θα βρίσκονται στη λίστα αναμονής.

ΠΡΟΣΟΧΗ! Τα εισιτήρια θα τα πάρετε από το Ταμείο του Θεάτρου.

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ & ΤΕΧΝΩΝ

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ

Οι γυναίκες στον Παπαδιαμάντη, μοναχικές αλλά δυναμικές φιγούρες, παλεύουν με τη φύση, τη ζωή, το θάνατο, με τη χαρά και τη λύπη. Μάνες, γυναίκες, κόρες ξενιτεμένων, ναυτικών ή χαμένων ανδρών που συμμαχούν για να κερδίσουν την επιβίωση, το παρόν και το μέλλον των παιδιών τους, αποτελούν το δραματουργικό καμβά αυτής της σκηνικής δημιουργίας με αρωγό το δημοτικό τραγούδι, την παράδοση και το θρησκευτικό πνεύμα του συγγραφέα.

Με προεξάρχουσα γυναίκα-ηρωίδα τη Φραγκογιαννού-Φόνισσα, που αποτελεί το βασικό πρόσωπο της παράστασης αλλά και της παπαδιαμαντικής δημιουργίας, στήνεται ένας χορός από κωμικά και δραματικά περιστατικά ζωής γυναικών στις αρχές του 20ου αιώνα, σε ένα απομονωμένο νησί της Ελλάδας.

Οι μελωδίες και η ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων μπερδεύονται με το πένθιμο πνεύμα της Σταύρωσης και του Πάσχα, η χαρά της γέννας συναντά με το πόνο του θανάτου. Η μαγεία και η δεισιδαιμονία διασταυρώνονται τη θρησκοληψία και την προκατάληψη.

Πλούσιο το υλικό των υπέροχων διηγημάτων του συγγραφέα ζωντανεύει μπροστά μας μια σειρά από μοναδικά πορτραίτα ηλικιωμένων και νεαρών γυναικών. Κοινός τους στόχος η επιβίωση, κόντρα στα εμπόδια, τη φτώχια και τις απώλειες μιας δύσκολης ζωής. Μια δύσκολη εποχή που ακουμπά σε πολλά ζητήματα της σύγχρονης κοινωνίας… «Σα να ‘χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κ’ οι καημοί του κόσμου», όπως λέει ο Παπαδιαμάντης.

Η πολυσχιδής προσωπικότητα της Φραγκογιαννούς γίνεται το όχημα για να ταξιδέψει κανείς μέσα στο πέλαγο της παπαδιαμαντικής αφήγησης. Στο τιμόνι καπετάνιος, για το θεατρικό ταξίδι στέκει η «γραία» γυναίκα που φτάνει να σκοτώσει για να χαρίσει ζωή και γίνεται δολοφόνος για να ακουμπήσει την αγιοσύνη και την αγνότητα του Θεού, θύτης και θύμα στη διαχρονική ανθρώπινη περιπέτεια.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Γυναίκες, μάνες, αδερφές, έγκυες και χήρες, νοικοκυρές, φτωχές, εργάτριες. Όλες τόσο διαφορετικές μα και συνάμα προερχόμενες από κοινά παρελθόντα, με παρόμοιους φόβους κι ελπίδες. Γύρω από το κύριο πρόσωπο του έργου, την Φραγκογιαννού, τη Φόνισσα δηλαδή, ξετυλίγεται το κουβάρι όλων αυτών των ιστοριών που έξυπνα συμπλέκονται μεταξύ τους και σκιαγραφούν την λαϊκή ελληνική κοινωνία της εποχής του.

Η Φόνισσα είναι ένα ευφυές έργο, όπου ευαισθησία και σκληρότητα αντιμάχονται διαρκώς. Πρόκειται για ένα ηθογράφημα της κοινωνίας όπου η γυναίκα καταπιέζεται, προκρίνεται και προορίζεται, αλλά και ψυχογράφημα της ίδιας που ακροβατεί ανάμεσα στην αγγελική της τρυφερότητα και την δαιμονική της μανία.

Η Φραγκογιαννού δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς τις άλλες γυναίκες. Ο χαρακτήρας της είναι δομημένος πάνω στη σκληρότητα της μάνας της, τη δύναμη και τα ένστικτα των άλλων γυναικών της τότε κοινωνίας. Οι κακουχίες, η απέραντη μοναξιά, το ανύπαρκτο καταφύγιο κατανόησης οδηγούν τις γυναίκες του Παπαδιαμάντη σε μια αποδοχή. Αποδέχονται τη ζωή όπως είναι. Την εξυμνούν ευχαριστώντας το θεό, την καταριούνται άλλοτε. Γι’ αυτές η Φόνισσα δεν είναι παρά η ζωή.

Ένα καστ γυναικείου φύλου είναι ιδιαίτερο εγχείρημα. Οι Νένα Μεντή, ΄Ερση Μαλικένζου, Ευγενία Δημητροπούλου, Χριστιάνα Ματζουράνη, Μαριάννα Τουντασάκη και Έφη Σακελλαρίου ζωντάνεψαν τις έξι ηρωίδες του Παπαδιαμάντη με αμεσότητα, ειλικρίνεια και προσωπική αγωνία και έδεσαν γλυκά τις ιστορίες τους. Χιουμοριστικές και δραματικές πινελιές δόθηκαν εκεί όπου τους άρμοζε ώστε να κρατηθεί μια ισορροπία, ενώ η δυσκολία των ηθοποιών να μεταπηδούν από τον έναν ρόλο στον άλλον φαινομενικά εύκολα και φυσικά… Τις κατανοούμε τις γυναίκες αυτές, γι’ αυτό και τις συγχωρούμε ταυτόχρονα. Όσο αποτρόπαια και ανατριχιαστική είναι η πράξη του φόνου ειδικότερα παιδιών, μέσα από τη διήγηση της ίδιας της Φόνισσας φτάνουμε σε ένα συναίσθημα ελέους, συμπόνιας και λύπησης. Ίσως και τρομακτικής ταύτισης.

Τον δύσκολο αυτόν ρόλο έφερε εις πέρας η Νένα Μεντή ως Φραγκογιαννού. Με μια εξαιρετική ερμηνεία, πηγαία κι αληθινή έκφραση μεταμορφώθηκε σε ένα πάσχον πρόσωπο κι έναν παραμυθά. Ηρωίδα και αφηγήτρια ταυτόχρονα σαν να βρισκόταν σε έναν λυρικό χορό έπλεκε τη δική της ιστορία και από την αρτιότητα του δράματος ξεπηδούσε στο γνωστό χιουμοριστικό της γνώρισμα και αντίστροφα. Με εντυπωσιακή σωματική ενεργητικότητα και πρόσωπο άλλοτε σαν μανιασμένος διάολος κι άλλοτε σαν ο ίδιος ο θεός που διαθέτει το δικαίωμα της απόφασης.

Εξαιρετική, επίσης, είναι και η δουλειά του Πέτρου Ζούλια στη σύνθεση των κειμένων και τη σκηνοθεσία. Η ροή της παράστασης έδινε την εντύπωση πως πρόκειται για ένα αυτοτελές έργο, ενώ η σκηνοθεσία ήταν όπως της έπρεπε, λιτή, με παραδοσιακά στοιχεία και με επίκεντρο τις γυναίκες. Ο χώρος της σκηνής παρέμεινε γεμάτος διαρκώς, ενώ τα λίγα σκηνικά χρησιμοποιήθηκαν έξυπνα ώστε να αποδίδεται η τοποθεσία, αλλά και τα χρονιά πισωγυρίσματα που γίνονταν. Διατηρώντας τους σκιαθίτικους ιδιωματισμούς του συγγραφέα, με τραγούδια δημοτικά, ψαλμωδίες, ήχους από καμπάνες, η αίσθηση του θρησκευτικού στοιχείου και της ελληνικής υπαίθρου κυριάρχησε. Ατμοσφαιρικοί φωτισμοί, λιτή σκηνογραφία και παραδοσιακές ενδυματολογικές επιλογές κράτησαν την αισθητική του Παπαδιαμάντη και μας μετέφεραν στην εποχή του.

Διατηρώντας τους σκιαθίτικους ιδιωματισμούς του συγγραφέα, με τραγούδια δημοτικά, ψαλμωδίες, ήχους από καμπάνες, η αίσθηση του θρησκευτικού στοιχείου και της ελληνικής υπαίθρου κυριάρχησε. Ατμοσφαιρικοί φωτισμοί, λιτή σκηνογραφία και παραδοσιακές ενδυματολογικές επιλογές κράτησαν την αισθητική του Παπαδιαμάντη και μας μετέφεραν στην εποχή του.

Μια εποχή, βέβαια, που αν και μακρινή μοιάζει πολύ με το σήμερα. Η καταπίεση και η κάθε είδους φυλακή της γυναίκας συνεχίζει να υφίσταται απλώς με διαφορετική μορφή. Η παράσταση δεν αφηγείται, λοιπόν, μόνο μια παλαιωμένη ισ τορία, αλλά κεντρίζει και αφυπνίζει τη γυναίκα του σήμερα.

Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας

Σκηνικά: Αναστασία Αρσένη

Κοστούμια: Αναστασία Αρσένη

Μουσική: Παναγιώτης Αυγερινός

Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη

Παίζουν: Νένα Μεντή, Έρση Μαλικένζου, Ευγενία Δημητροπούλου, Χριστιάννα Ματζουράνη, Μαριάννα Τουντασάκη, Έφη Σακελλαρίου